top of page

17 • Mijn minpunten en oplossingen hiervoor


Foto dateert van 18 september 2016

Hoi!


Minpunten. Iedereen heeft ze, ook al vinden sommigen het soms moeilijk dat toe te geven. En hoewel ook ik daar liever niet mee geconfronteerd word, soms moet je je negatieve kantjes echt even onder ogen zien. En dat is wat ik vandaag ga doen; mijn minpunten voor jullie opsommen en hier een oplossing voor zoeken.


1. Geduld is een schone deugd. Helaas beschik ik niet over deze eigenschap. Beter zou ik wel geduld hebben. De kans is anders namelijk groot dat over 15 jaar mijn bloeddruk te hoog zal zijn, vertelde het tijdschrift “Psychologie” me.

OPLOSSING: Tot tien tellen vind ik enorme bullshit, dus dat is al geen optie. Wel heb ik ooit van de psychiater een papier gekregen met een ademhalingsoefening die ik zes keer per dag moest uitvoeren. Je kan al raden dat ik daar, juist ja, geen geduld voor had. Ook geen optie dus. Maar wat kan ik dan wel doen? “Psychologie” vertelde me ook dat geduld en ongeduld een gewoonte is. Dat betekent dat je het kan leren. Je kan ervoor kiezen, keer op keer. Jacquelyn Ferguson noemt

Enkele tips die ik terugvond in het artikel en graag wil meenemen zijn toch wel dat ik moet oefenen op dingen langzamer te doen en dat ik na het eten wat langer aan tafel moet blijven zitten. Een vervelende eigenschap van me; meteen van tafel gaan en afwassen terwijl mijn vriend nog zit te eten. Als ik het zo neerschrijf, vind ik het zelfs onbeleefd van mezelf. Ook ga ik wanneer ik moet wachten wat meer dagdromen. Dromen genoeg, dus dat moet lukken.



2. Ik heb echt een héél kort lontje, waarmee ik wil zeggen dat ik enorm snel boos kan zijn om de domste dingen. Prullenwerk is dan ook niets voor mij; wanneer dit niet lukt, maak ik me daar namelijk ontzettend kwaad in, wat dan weer geuit wordt in agressie. Agressie is iets dat ik echt háát, maar jammer genoeg heb ik dit in mij. Niet naar andere mensen toe, maar naar mijn spullen toe, hoewel ik merk dat ik dit heel af en toe ook wel naar mensen toe voel. Zo heb ik al een bloempot kapot gegooid, mijn haar afgeknipt en zelfs mijn bril helemaal vervormd. Oh ja, en laatst iemand een duw gegeven omdat hij mijn drinken had omgestoten. Oké, dit was niet in nuchtere toestand, maar ik denk dat ik die dag sowieso ook al wat emotioneel was, anders zou ik zoiets nooit doen. Ook blijft het respect voor anderen hun spullen wel aanwezig. Ik kwel op zo’n momenten alleen mezelf, en probeer anderen hierbuiten te houden.

OPLOSSING: Uiteraard heb ik voor dit gedragsprobleem - of hoe moet ik het verwoorden? - ook wat informatie opgezocht. Zelf zou ik namelijk niet weten waar te beginnen. Een goeie tip die ik las, was dat ik mezelf bewust moest ontspannen, te beginnen bij de voeten. Ik kon het me al inbeelden, wat betekent dat dit een haalbare tip zou moeten zijn. Wat ik ook een goed idee vind, is de situatie even “ontlopen” of “verlaten”. Gewoon even weg gaan, in je eentje, en even tot rust komen. Hoewel je natuurlijk niet altijd zomaar “salut en de kost” kan zeggen, toch vind ik dat je het recht hebt op een pauze om even na te denken en tot rust te komen.



3. Emotioneel ben ik nu al enkele jaren niet bepaald stabiel. Bij het minste dat er fout loopt, ben ik boos of vloeien er traantjes. Ik zeg niet dat ik nooit eens kan lachen om een domme fout, maar over het algemeen kan ik door kleine tegenslagen enorm diep in de put zitten. Toen Bjarne mij zomaar op een avond had gedumpt, was ik logischerwijs een wrak. Ondertussen is alles wel opgelost, maar het is helaas iets dat ik niet meer zal vergeten. Dit is dan ook niet iets “kleins” voor mij. Met kleine dingen bedoel ik eerder wanneer mijn eyeliner niet lukt en ik uit woede begin te huilen. Of als iemand niet meekan naar een fuif, of zo. Het zijn dagdagelijkse dingen, die nou eenmaal kunnen voorvallen, waar ik droevig van word. En daar wil ik vanaf; ik wil steviger in mijn schoenen staan.

OPLOSSING: Ik mag huilen als ik me slecht voel, maar best kan ik er pas over nadenken of iets besluiten als ik gekalmeerd ben, las ik op een site waarvan ik de link vanonder in deze post zal vermelden. Ik ben mijn emotie niet, de emotie is “maar” een gevoel dat niet van blijvende aard is. Je zou namelijk te impulsief reageren, en dat heeft meestal negatieve gevolgen. Ook moet ik “leren” accepteren dat mijn emoties nou eenmaal bij me horen. Hmm, moeilijk, hoe doe je dat? Ik kan mezelf de vraag stellen waarom ik boos of verdrietig ben, zoals de schrijver van het artikel zegt. Ik kan proberen anders tegen het probleem aan te kijken. En niet te vergeten, kijken naar wat er in mijn leven aanwezig is waar ik dankbaar voor moet zijn. Dat is voor mij op sommige momenten heel moeilijk, maar het moet haalbaar zijn. Ik heb het gevoel dat deze tips me echt kunnen helpen om rustiger en emotioneel stabieler te worden.


Als jij nog andere oplossingen en tips hebt, mag je deze altijd geven in de comments!

Oh ja, en als je hier klikt, kan je, indien je geïnteresseerd bent, het artikel over geduld terugvinden. En hier kan je het artikel over emoties terugvinden.



Liefs

Sofie

bottom of page