15 • Balaton Sound, afscheid en mentale gezondheid
Ik heb het gevoel alsof de eerste maand van de zomervakantie voorbij is gevlógen.
Eerst was er Balaton, een ge-wel-dig-e ervaring. Ik ben nog niet naar zoveel festivals geweest, maar ben er vrij zeker van dat een ander festival dit niet meer kan overtreffen (voor mij dan toch niet). Dit was de eerste keer dat ik zou kamperen op een festival, en om eerlijk te zijn keek ik daar niet bepaald naar uit. Ik ben geen luxepaardje, maar lig gewoon graag in mijn eigen bedje en heb graag een badkamer ter beschikking. Nu moet ik eerlijk zijn, op de Belgian Invasion Camping was het niet camping, maar glamping. Stopcontacten bij onze kampeerplaats, een verwarmd zwembad op vijftig meter afstand, toiletten, douches, restaurantjes en een winkeltje vlakbij, en uiteraard het Balatonmeer. Er was gewoon niets aan te merken op de camping. Een geweldige eerste kampeerervaring dus! Het festival zelf was ook helemaal mijn ding; dj’s en alle drank die je je maar wensen kon.
Zeker voor herhaling vatbaar!
De week erop verliep een heel stuk minder. Terug in België aangekomen, merkte ik dat er iets mis was met Lente, mijn cavia. Ze was zó fel vermagerd, dit was niet normaal. Het bleek iets met verkeerd gegroeide tandjes te zijn, wat zo snel mogelijk geopereerd moest worden en zeker niet zonder risico was. Maar het móést. Ofwel opereren, ofwel langzaam toekijken hoe ze steeds meer zou vermageren aangezien ze niet meer kon eten. Ik huilde, vreesde het ergste. Ze zou de operatie niet halen, ze was al te veel verzwakt.
Wonderbaarlijk genoeg haalde ze de operatie wél en nam ze de vloeibare voeding goed aan. Tot ze terug thuis was. Ze deed haar best, dat zag ik, maar na een drietal dagen had ze geen fut meer. Ik kon het niet aanzien, hoe triest en verzwakt ze in haar kooitje zat. Het was moeilijk, maar ik nam een beslissing. Dit was geen leven voor haar. Ik heb het spoednummer van de dierenarts opgebeld, het was namelijk weekend, en was zo dankbaar toen hij zei dat we mochten langskomen. Daar, in De Aak, heeft Lente’ke haar laatste adem uitgeblazen. Ik huilde en huilde, maar wist dat het beter was zo. En toen moest ik nog naar een feest van mijn schoonfamilie vertrekken. Jeej.
Maar ik moet eerlijk toegeven, het verzette mijn gedachten iet of wat.
Ik ben de week erop niet gaan werken, na met mijn baas te hebben gepraat. Allemaal kleinigheidjes die zorgden voor één grote, depressieve gemoedstoestand. En het feit dat Lente was gestorven natuurlijk. Dat gaf me nog het meeste verdriet. Ik heb altijd gezegd dat ik geen favorietjes had, maar stiekem misschien wel. Lente was zó mooi, zo aanhankelijk en lief. Ma gurl.
En hoewel het vaak door mijn hoofd spookte, ben ik toch niet abrupt gestopt met mijn medicatie. Ik had er zó veel zin in, maar ben voor één keer slim geweest en ben mijn pillen netjes blijven nemen. Ik weet toch ook goed genoeg dat ik dan verander in een depressief monster, of zo. En well, daar had ik op dit moment geen zin in.
Volgende week met goede moed terug beginnen werken en naar de positieve kanten van het leven proberen te kijken. Ja, dat ga ik doen.
