7 • Mijn huidige situatie
Even deze post om jullie een beetje op de hoogte te brengen van mijn huidige situatie. Sinds mijn 14e is alles beginnen misgaan in mijn leven. Problemen thuis, op school… Ik verloor mijn beste maatje, voelde me eenzaam, studeerde niet meer… en wonderbaarlijk genoeg heb ik het dat jaar toch gehaald – en ja, dit kan je in meerdere betekenissen opvatten. We zochten hulp bij het CLB, een psychotherapeut, het CGG (Centrum Geestelijke Gezondheid) waar ik met psychologen en een psychiater heb gepraat. Ik volgde groepstherapieën, heb testen ondergaan, nam medicatie… niets hielp. Oké, af en toe leek het even beter te gaan, maar het ongelukkige en neerslachtige gevoel bleef aanhouden. Ik ben nu 20 en praat – na een pauze van enkele maanden – ondertussen opnieuw met een psychiater en een psycholoog. Ook kreeg ik andere medicatie die leek te helpen. Ach, schone schijn…
Ondertussen gaat het alweer twee maanden bergaf. Ik heb er zelf geen verklaring voor… ik ben plots gestopt met school, voelde me opnieuw slechter en ben om uit te waaien naar de zee getrokken. En nee, het hielp niet. Ik ben mezelf beginnen krassen met een mesje om de mentale pijn om te zetten naar fysieke pijn. Ja, het deed deugd, maar nee, het hielp me niet van de mentale pijn af. Een maand geleden maakte mijn vriend het dan ook nog eens plots uit, wat er alleen maar voor zorgde dat ik dieper in de put zakte. Dit kon ik er niet bij hebben, niet nu.
Het enige wat ik op dat moment wilde, was dood zijn.
Mijn medicatie werd wat verhoogd en ik kreeg ook andere pillen voorgeschreven die ik nu ongeveer twee weken neem. Zogezegd – ik was er namelijk al snel mee gestopt. Ik voelde me zo ellendig, die pillen zouden me ook niet helpen!
Domme, domme keuze… als je medicatie niet afbouwt, zal dit juist het tegenovergestelde effect veroorzaken: depressievere gevoelens en zelfmoordgedachten all the way.
In een moment van woede heb ik mijn gsm kapot gegooid, en was ik zo wanhopig dat ik al mijn camera’s wou verkopen om een nieuwe gsm te kunnen kopen. Ik brulde en jankte. Ik was mezelf niet meer. Dit was ik niet. Nee, dit was ik echt niet.
Vandaag heb ik te horen gekregen dat ik morgen opgenomen mag worden. Voor hoe lang weet ik nog niet precies, maar hopelijk lang genoeg. Na enkele telefoontjes waar ik afgewimpeld werd, wilde ik me niet meer laten helpen. Ik had zó weinig vertrouwen in de mensheid gekregen. Dit was het moment dat ik hun hulp het meeste nodig had, en op zo’n moment wilden ze dat niet bieden. Nadat ik echter met mijn psycholoog had gebabbeld, had ik de moed terug om mijn medicatie in te nemen én om me te laten helpen. Ze zette alles in gang om me zo snel mogelijk te laten opnemen, waar ik haar dankbaar voor ben. Hoewel ik het gevoel heb dat de opname me niet zal helpen, wil ik het toch een eerlijke kans geven. En Bjarne komt me bezoeken – je begrijpt wel dat ik daar het hardste naar uitkijk. Want hoewel het uit is, is hij er toch nog voor me en komen we echt nog goed overeen.
Ik begon met goede moed aan deze blog, heb desondanks nog niet al te vaak gepost – sorry daarvoor – en nu zit ik hier, te schrijven over een moeilijk onderwerp waarvan ik vind dat het taboe en ongeloof dringend mag verdwijnen. En hoewel ik opgenomen word, ga ik jullie toch leesvoer geven – beloofd.
Liefs,
Sofie
